Kırlangıçlar gibi ördüğün sevinci Gönlümün derinlerine katladım koydum Sen giderken akşama dönen saatlerde Bir yontu gibi öylece durdum Az sonra göçküncü çingene ruhum Direnmedi çok çabuk toparlandı Gittiğin yöne el salladım Uzun uzun soludum bıraktığın aydınlığı Geceye koşan kaygılarımızın izlerinde Hep soru sorar gibi bakışın ve her şeyin Anıların kırık aynalarında yankılandı Ne çabuk siliniyor bırakılanlar dedim Sonra avuttum kendimi – gene gelir Mayısta gelirsen unutmazsan bana Sabah rüzgârıyla bakışında harelenen Oraların yaban çiçeklerinde getir. Afşar Timuçin -Düşlerin En Güzeli-
