Tabiki Masumiyetimizi... Her Insan Masum ve Günahsız Doğar Ama Maalesef Hata Yapar Her Insanoğlu... Tabiki Ama Bu Hataların Farkına Varmak ve Affedilmek Ister... Affedilmek Nasıl Bir Erdemse Affetmekte Bir Yüceliktir... Sevdiklerimizi Kaybetmeyelim ve Onların Kıymetini Bilelim... Tıpkı Kuflu.Com Ailesi Gibi : ) Hatam Varsa Sizlerde Affedin Beni
Evet masumiyet kaybedilir ama bu kötü bir şey değil benim görüşümde. Sadece bilinçleniriz.Bu da ayakta kalabilmemiz için gerekli değil midir? İnsanın kalbi temiz olsun. Ben zamanı kaybettim..Zaman benim kontrolümde değil artık.
Çocuksun ya anlamazsın diye insanlar senin, ailen, annen, baban, kardeşlerin, evin hakkında konuşurlar... konuşurlar... her şey negatiftir, artının ne olduğunu hiç söylemezler... Önce yaşama sevincini çalarlar, sonra kahkahalarını, ayıp gülme, ayıp yapma, çık dolaş, çok dolaştın otur, onunla görmüşler, bununla demişler, kitap okudun ne anlıyorsun der durular, hep bir koca lakırdısı, çeyiz telaşı, gidenlerin boyu arşa değer ya, arkadaşın gelir kardeşinden huylanır, anne babası aman bir şey yaparlar diye salmaz olur... Sen bir gün gözünü karartır elinde bir avuç ilaçla kalakalırsın, kulaklarında sürekli eksilten birilerinin sesi, bıkmışlığın ve nefretin azmiyle, içmeye başlarsın teker teker, sonra küçük titrek bir ses ne yapıyorsun der, donakalırsın ve öfkeyle kendine gelirsin..... Kulağını kapatıp her şeye, size rağmen ayakta kalacağım, büyüyeceğim ama artık kendimden başkasına güvenmeyeceğim, dinleyeceğim ama kendimden başkasına inanmayacağım, kendi bildiğimi okuyup annemi de kardeşlerimi de sahipleneceğim diyerek büyümeye çok ama, çok erken adım atarsın... İnsanları seversin ama yakınına almazsın, çevrende özelini paylaştığın bir elin parmağını geçmez asla, onlarla bile sen izin verdiğin kadar yakınsındır... Büyürken maskeler taşımaya başlarsın yanında daima...
Hayalleri galiba. İnsan büyüdüğünde uçsuz bucaksız hayaller kuramıyor artık. Duaların oluyor tabi ki ama ne bileyim, "hayalkırıklığı" kavramı, büyüdüğünde daha çok giriyor yaşamına. Kırılmaktan korktuğun için de hayallerine sınırlar çiziyorsun.
insan büyüdüğünde en çok rüyalarından hayallerinden arzularından isteklerinden oluyor evet bir kısmını yapabiliyorsunuz ama çoğunlukla hayatın sizi sürükleme hızına göre olmamanız gerektiğini düşündüğünüz yerlerde takılıp kalıvermiş buluyorsunuz kendinizi..... En çok da umudunuz yaralanıyor hayatın acımasızlığı omuzlarınıza yaşınız büyüdükçe daha bir korkunç çöküyor daha bir ağır oluyor nefes alabilmek rahatça gülebilmek ..... Ama hayatın anlarının tadını çıkarmayı öğreniyorsunuz ...... Kısacası zamanla her anlamda büyüyorsunuz ve saf olan her duygu acımasızlıkla büyümek zorunda kalıyor......
Küflü siyah'a içtenlikle teşekkür ediyorum.Tam üstüne basmış.Hayallerimizi kaybederiz çünkü;umutlarımızı...Bizi saran aile kozasından çıkıp dünyaya adım atmaya başladığımızda her şeyin farklı olduğunu görürüz.Babamızın dünyanın en güçlü babası olmadığını farkederiz. Başımızı okşayan insanların sevmediğimiz bir çok yönü çıkar ortaya.Çocukken onlarca mesleğe sahip oluruz.Büyüyünce üniversite bitirsek bile işsiz kalırız.İnsanlardan bazılarını tanıdıkça sevgiyi,saygıyı kaybederiz biz.Neden büyüdüm ki?
Sanki samimiyetimizi kaybediyoruz büyüdükçe,en derin acılar yapmacık kahkalarla gizleniyor,en büyük umutlar daha büyük sırlarla bezeniyor,biz, çocuklar gibi sadece olmasını istediğimiz için değil de kendimizi kanıtlamak için başarıyoruz bir çok şeyi,biz,kendimiz olmak için değil de başkalarının yapabildiklerini kıskandığımız için biz oluyoruz.Samimice 'biz' değil,sinsice 'siz' oluyoruz işte...
