Sana koşup geldim yine,ayaklarım istemeden... Her geçen günde biliyormusun,daha yabancısın bana... Ağlıyorum İstanbul! Hem sana hem kendime ağlıyorum. Sen ki; kimine Leyla,kimine Aslı oldun. Sen ki; uğruna kanlar dökülen hummalı bir sevda idin. Bakıyorum da şimdi terketmiş aşıkların bile seni... Utanıyorum İstanbul! Kendimden utanıyorum. Yırtılıp atılmış giysilerinle çıplak bir kadın kadar haramsın artık bana. Oysa; şu an bir Nedim,bir Yahya Kemal'in, bir Orahan Veli'nin gözleriyle bakmak isterdim sana. Yürürken sokaklarında görmemek için halini başımı eğiyorum İstanbul! Telli duvaklı gelmiştin oysa,namusun namusumuzdu bizim. Hastasın İstanbul! Her gün eriyip gidiyorsun gözlerimin önünde. Ve kırgınsın biliyorum, birilerine... Toprağına her gün basıp bir gün hatrın sormayana... Ben de kırgınım İstanbul! Korkuyorum İstanbul! Bir daha gelişimde seni,görememekten korkuyorum. Şimdi gidiyorum İstanbul! Dönermiyim? Bilmiyorum.... CAFER YILMAZ
