İnsan aynı şeyleri söylerken de kopabilir Büyür içten içe incelikle sustuğumuz Kumaşa düşen kor, atılan seyrek ilmek Söz eskir, gülüş solar, daralır düşünce Aynı hızda değildir, aynı yöne gitse de Birisi bir yeni ufukta ışırken mutlu Sıska atlar ardında küçülür bir tekerlek Ve biz sorarız, ne zaman bulutlansak Yapraklarla örtülü bir zamana bakarak Şimdi neden acı verir eski mutluluğumuz? Ve bir gün, ne yapsak bitecek bir dünyayı Hangi korkuyla böyle çoğaltıp dururuz?.. Şükrü Erbaş -Bütün Mevsimler Güz-
