"Hangi keskin karar koşarak atladığı ölümün kollarından koparıp, melankolinin koynunda gecelerce uyutur insanı?" Rahmi Vidinlioğlu'nun Şizofreni Yalnız Oynanmaz adlı kitabında kurmuş olduğu bu cümleyle aklımda yer etmiş ve niyeyse sevimli bi hal almış ruhsal durum. Melankolinin koynunda uyuma fikri hoş geldi sanırım, güvenli bi yer olarak algıladım o kelimeyi.. belki sığınılan bi liman olarak gördüm. bilmiyorum :^^:
kimi zaman kisiligin bi parcasi olarak nitelendirilen, bazen de icinden cikilmaz olan her seyin aci verdigi ruh hali.
mutsuzluk, umutsuzluk, derin bir keder hamuru ile yoğrulmuş, bir fiske de yalnızlık ve gözyaşı ile çeşnilendirilmiş kişi
