Bir gün Hoca, yol üstü bir hana inmiş. Han Nuh Nebi den kalma bir yer.. Her tarafı delik deşik; adeta çökmeye ramak kalmış. Hoca nın yüreğine bir korkudur düşmüş ama, ne desin? Nihayet bir söz arasında: -Yahu, bu senin tavan da ne kadar gıcırdıyor, beşik mübarek! diyecek olmuş ama, hancı baba hiç oralı olmamış; sözü şakaya boğarak: - Ağzını hayra aç Hoca, bu gıcırtı beşik gıcırtısı değil; tavan tahtaları Hakka tesbih çekiyor! demiş. Hoca nın közü küllenir mi? Gözlerini hancının gözüne dikerek: - Peki ama, demiş; ya bu tavan boyle tesbih çeke çeke aşka gelip de secdeye kapanırsa, bizim halimiz nice olacak?
