I. Önünü alamıyorum bu kör gidişlerin yollarda, Herkes bir yere gidiyor önünü alamıyorum, Çaresiz direniyorum bu dönüm noktalarında kimse elini uzatmıyor. Bir gürültülü yaşamağa gidiyor dünya boşalan bir deniz gibi. Bu sesler ormanında kaybolan bir çağ bu. Nereye gitsem hep apartmanlar çıkıyor önüme, Alıp başımı duvarlara çarpıyor bu yollar. Gidip gelmelerim bu dar sokaklarda, İnsanların koşup dolduğu bu dar yapılarda, Bir kısır döngüye girmek için bütün çabalar, Biz bunun için mi geldik? II. Kara ağaç gibi bağlıyım, katı bir çağ bu, Her şey bir makine düzenine gidiyor. - Düzen diyorlar beni çağırıyorlar - Irmak yatağına sığınıyorum sınırlı bir çağ bu. Baktığımız her şeyde bir yalan kabuğu, Bir mercek düzenine bağlanıyor gözlerimiz. III. Şu zaman çıkmazında alıp beni bir altmış yaşa bağlıyorsunuz. Doğmadan ölüme yöneldik, gerisi yok diyenler var. Sınırlı yıl oyunlarına inananlar var, Sizin güveniniz bir güneş düzeninde. Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum, Bir ağacı büyütüyorum her yerimle. Bir ağacı uyguluyorum - her şey bir ağaç düzeninde - Yerde, gökte ve her yerde, Dallarında ben ağacın incecik köklerinde Boğuluyorum - bağlanıyorum - Ben mezarların karanlık çağına dayanıyorum. IV. Şu dar odanın katı yalnızlığında Ve her şeyin çıplaklığında, Durup bir pencereyi deniyorum, Gizliliğin dışına çıkıyorum, Araçların, İnsanların, Şehrin ve meydanların ve kalabalığın ve herşeyin. İçimde yalnız ve yapraksız Bir kavak ağacı büyüyor - Çıplak ve göğe doğru - Ama küskün, ama yalnız, ama yapraksız ve uzun Bir ağlama duvarı bu. Yatak ve yorganın kuru yalnızlığında Ve aklın dar yalnızlığında Şehrin ve herşeyin Ve kalabalığın yorgunluğunda Saçların ve parmakların Ve gözlerin ve gecenin bu bulanık çağında Ve aynaların sığ görünümünde Bunalıyorum. V. Susmanın kalesine sığınıyorum, Önümde karanlıktan duvarlar, Sırtımda insan yüklü bir gök var... Erdem Beyazıt ( 1939 - 2008 )
