Saklıyorum adını canımın parmak uçlarında Sana şiirler yazdığımı kimse bilmeyecek Arsız gidişinde... Hiç anlatmadım sana Yalpalayan dizelerde körelttiğim yağmurları Rengi solmuş palyaçonun ruhunu araladığımda Gördüğüm cinayet sahnelerini Ve rotası şaşmış bir geminin İzi bulunsun diye ardında bıraktığı ekmek kırıntılarını. Sahi bana biraz yağmur versene... Sen hiç bilmedin Söylediğim sözcükler birbirini yuttuğunda Kelimesizdi tüm cümlelerim Ve acıkmışken şiirler sana yazılmaya Ben tiz çığlıklara aldırmayıp son bir nokta koymuştum Cebimde belki lazım olur diye tuttuğum Hiçbir virgülü yakıştıramadım adının ardına Her satır bir mülteci şimdi toplama kampında Seninle yamanmayı bekleyen. Sahi bana biraz sen versene... Sen hiç görmedin Dudaklarını uzatmış bekleyen Dört ayaklı ucube bir yalnızlığın cazibesine kapılmış Gidiyordun İçimin rutubetinde can çekişirken duygularım Şeytan uçurtmalar tutuyordu ellerim Gözlerim lal olmuş beton bakışlarında Yakıyordum katre katre tüm hayalleri. Sahi bana biraz düş versene... Sen hiç duymadın Duvarlar arasına sıkışmış sesim koparken tırnaklarımdan Üzerime basıp geçiyordun Mor eldivenleri vardı gecenin Müstakil bir kalbin ganimetini çalarken Minörler soyunmuş 4/4’lük ritimleri emziriyorlardi Bense şarkılar yazıyordum Boş bıraktığın salıncağın karşısında Tüm şarkılar do majorler giyinmişti. Sahi bana biraz s/es versene... Sen hiç anlamadın Korunaklı şiirler yazıyordum sana Zırh olmuş geri dönüşünü kabullenemeyen Tuvalin flu renginde sen dursanda Hep bir muammaydı izdüşüm Topallayan şiirler yere kapaklandığında İcime ç/ekiyordum gözlerinin tarçın kokusunu Sahi bana biraz şiir versene... Sana hiç sen dememeliydim belki Nefesim dudak ucuma getirmişken adını sırtımı hayallere dayamış Geriye doğru sayıyordum adının harflerini ______3 ____2 __1 diyemeden; kaybettim, bu şiir de adın gibi hükümsüzdü.. Sana yazdığım şiirleri kimse okumayacak.. Arsız dönüşünde... Dilek Akın
