Ahmet Taner Kışlalı - Atatürk'e Saldırmanın Dayanılmaz Hafifliği

Kitap, rahmetli Ahmet Taner Kışlalı'nın Cumhuriyet gazetesinde yayınlanan köşe yazılarını bir araya toplamaktadır ve ismini "Mustafa Kemal'e Saldırmanın Dayanılmaz Hafifliği" başlıklı köşe yazısından almıştır..Genel olarak dört bölümden oluşmaktadır: “Kemalizm Üzerine“ ,“Demokratik Sol-Sosyal Demokrasi Üzerine” , “Güneydoğu Sorunu Üzerine” ve “Kültür, Siyaset ve Ordu Üzerine”

Söze mahal bırakmayacağına inandığım , kitaptan bir makaleyi alıntılamak istiyorum:

"NİÇİN KEMALİST'İM?"

Öykümüz, Kurtuluş Savaşı yıllarında başlar. Bir film senaryosu olacak kadar ilginç ve anlamlıdır.
Kahramanlarımızın ilki, Paris-İstanbul arasında trenle mekik dokuyan genç bir Türk işadamı ... Macaristan'da genç bir bayanla tanışır. Bir yıl sonra aynı yere yeniden gelir, ona evlenme önerir ve evlenirler.
İzmirli işadamı, olayı ailesine açamaz. Macaristan'da bir kızı olur. Nermin adını verdiği kızı 5 yaşına geldiğinde, bir gün babasına kızının resmini gösterir:"İşte baba, bu senin torunun! ..."
* * *
İzmirli işadamı yaşama gözlerini yumduğunda, en büyük dileği,Macaristan'da büyümekte olan kızının birgün Türkçe öğrenmesidir. Nermin büyümekte, Mustafa Kemal'in yaptıklarını, gazetelerden heyecanla izlemektedir.
Baba ölünce, aile geçim sıkıntısı içine düşer. 14 yaşındaki Nermin, Macaristan'da paralı olan öğrenimini sürdüremez olur.
Oysa Mustafa Kemal'in ülkesinde eğitim parasızdır. Nermin, baba yurduna gitmeye karar verir. Annesinin bile haberi olmadan Türk Büyükelçiliği'ne başvurur. Ona yardım ederler.
Pasaportla birlikte, eline durumunu açıklayan bir de Türkçe mektup verirler ... Başı sıkıştığında, derdini anlatamadığında o mektubu gösterecektir.
Sonunda olayı öğrenen annesi de ona hak verince, üçüncü mevki bir tren kompartımanının tahta sıraları üzerinde, günlerce sürecek bir yolculuk başlar.
Tren, Türkiye topraklanna girerken küçük Nermin bir sorun olur. Gümrük memurlan, elinde Türk pasaportu olan, ama Türkçe bilmeyen bu çocuğun durumunu anlamakla zorlanırlar.
***
Öykü uzun .. O küçük Nermin, bir yandan Almanca dersleri verirken öte yandan Türkçe öğrenir. Mustafa Kemal'in parasız kıldığı eğitim olanaklanndan yararlanır. İstanbul Hukuk Fakültesi'ni bitirir. Gazetecilik yapar ... Türkçenin arkasından İngilizce ve Fransızca da öğrenmiştir.
Siyasal Bilgiler Fakültesi'ne asistan olur. Çağdaş siyaset biliminin Türkiye'ye girmesinde öncülük edenler arasında yeralır.
Gün olur, Türkçesinin bozuk olduğunu öne sürerek öğretim üyeliğinden alımasını isteyenler çıkar .
. . . Ama o, tükenmez bir enerji ve heyecanla, gençlere bir şeyler verme isteğini yitirmez. Uluslararası toplantılarda Türkiye'yi, Türk kadınını, Mustafa Kemal'i savunur, savunur ...
Oğlunun adını Mustafa Kemal koyar ...
* * *
Prof. Nermin Abadan-Unat, Siyasal Bilgiler Fakültesi'ndeki son dersini bundan dört yıl önce verirken aralannda benim de bulunduğum bir grup eski öğrencisi de sınıftaydı. Kimisi profesör, kimisi doçent, kimisi çiçeği burnunda araştırma görevlisi ... Deniz Baykal da sonradan yetişmişti.
Bir "sürpriz" yapmıştık hocamıza. Duygulandı ve son dersin sonunda, nefes bile almaya korkarak dinlediğimiz yukandaki yaşam öyküsünü anlattı... Ve sözlerini şöyle noktaladı:
- Ben yurdumu da, ulusumu da kendi irademle seçtim!. .. Mustafa Kemal olmasaydı, belki ben de olmazdım ... Niçin Kemalist olduğumu, niçin milliyetçi olduğumu, öyle sanıyorum ki artık anlamışsınızdır.
Ben çok etkilendiğim bu öyküyü o zamanlar yazdığımda, sonunu şöyle bağlamıştım: "Bu sözleri, parası olanlara Bilkent'i, olmayanlara Süleymancı yurtlarını gösterenlere adıyoruz.
Bakıyorum da aradan geçen zamanda, ne Nermin Hoca'nın öyküsü güncelliğini yitirmiş, ne de benim altına düştüğüm not ...
Tıpkı giderek daha güncel, daha gerçek, daha anlamlı olan Mustafa Kemal'in kendisi gibi! ...
(Cumhuriyet, 15 Kasım 1992)

Gizli içerik:

Bu alandanki gizlenmiş içeriği görmek için konuya yanıt vermelisiniz.

Yazıldıgı dönem itibarı ile olaylar sanki aktüel değilmis gibi görülebilir fakat geldiğimiz noktayı görmek açısından yararlı olduguna inanıyorum…

Not: Kapak fotoğrafındaki yazıda Atatürk, gazeteci-yazar Ruşen Eşref Ünaydın'a "herşeye rağmen, muhakkak bir nura doğru yürümekteyiz" demektedir. (24 mayıs 1918)​

 

teşekkürler

 

ellerine sağlık

 

Ellerinize sağlık..çok teşekkürler

 

Teşekkürler. Bağlantıda sorun var sanırım.

 

baglanti problemi düzeltildi...

 

teşekkürler..anonim..emeğine sağlık..kitabın ismi çok anlamlı..

 

Elbet aydınlık güzel günler yaşanacaktır bir gün bu ülkede. (Biz göremesek de). Yazdıklarım bana bir şiiri anımsattı. Özdemir Asaf'ındı yanılmıyorsam:

İlle görmek için mi beklenir güzel günler,
Beklemek de güzel.

Şairin dediğine hak veriyor, ancak yalnızca beklemekle olmaz diyorum; bir şey yapmalı!

Emeğin için çok teşekkür ediyorum sevgili anonim.

 

Şifreyi yayınlar mısınız?

 

eline sağlık anonım teşekkürler

 

Kıymetli paylaşımınız için sonsuz teşekkürler...

 

teşekür ederim emeğine yüreğine ellerine sağlık yorumdaşım ...:gül:

 

teşekkürler

 

Teşekkürler

 

mekanı cennet olsun

 

teşekkür ederimmm

 

teşekkürler

 

tskklerrr

 

teşekkürler.