Herkes gibi benim içimde de hiçbir yere kaydedilmemiş bir günlük var. Biliyorum ki insan,ölünceye kadar kendi cevapsız sorusunun çengelinde asılır,ölünceye kadar kendine mağlup olur. Yani nasıl söyleyeyim;içi boşaltılmış tenha bir akşamda,gidilebilecek en iyi yer çocukluğun bahçesidir.Çünkü en tanıdık korkular orada… Dünyanın mı ölümde yoksa ölümün mü dünyada konakladığını birbirine karıştırdık kimi zamanlar. Her bir tarafını eşyalarla tahkim ettiğimiz çerden çöpten bir ruhumuz var çünkü! Dünyadan el etek çekmek istediğimizde, karşımıza ilk çıkan yine dünya olur.Muzipçe, “nereye gidiyorsun?” diye sorar bize. Oysa hayat işini iyi bilen bir tüccardır;kendisine karşı duyduğumuz hevessizliğin bir kopmayla sonuçlanmaması için hemencecik başka bir rafın önüne çeker bizi. Biraz önce güneşle bakışmaktan vazgeçtik.Onun kaderi bu, hep batıya gidiyor. İstanbul’a yukarıdan bakınca nasıl kanına giriyor insanın size anlatamam. Kimse bir dünyanın bir tek “ân”ını içine sığdırmayı başaramıyor.Aşka düşenler hariç… Anlıyoruz ki, helak olmak için ille de gökten büyük bir cezanın inmesine gerek yokmuş.Hiç belli etmeden, küçük küçük de gelebilirmiş helak.Anlıyoruz ki, bizim helakimiz, kendimizden başkası değilmiş… İnsan daha başlangıçtan itibaren, kendinde durmayı bilmeli.Çünkü kendinde durmayanın adresi yoktur.Ve eğer insan kendisini bir adres olarak göstermiyorsa, ona postalanacak bütün mektuplar, bir kere bile açılmadan gönderenine geri dönerler. Bana öyle geliyor ki, insanlar içerisinde en talihsiz yazgı yazarın yazgısıdır.Herkesin hayatını, herkesin aşkını, herkesin gülüşünü uzaktan seyreden, ama bir türlü insan oyununa katılamayan gerçek bir beceriksizdir o. Ruhumun bütün çarşılara sergi olacak kadar genişlemesi neden acaba ? Bir kuşun kanadını taşıyacak gücüm bile yok bugün.Öyleyse hayat niye inatla , boş bulduğu tek yer benmişim gibi, gelip ruhuma kuruluyor ? *** Her şey bu kadar basit aslında” dedim kendi kendime;”Dünya tozlanan bir yerdir.” Bütün insanlar toz almak için gelirler dünyaya.Kimisi bir ülkenin tozunu alır,kimisi bir sehpanın,kimisi bir ceketin. Ama bazen bir gözün tozunu almak gerekir dünyada, kabul etmek lazım en zoru budur. Hatırlamak da ihanettir. ALİ AYÇİL / Dünya Tozlanan Bir yerdir.
