Karanlığın aleviyle yakıyorum ismimin siyah, sessiz ve yağmurlu duraklarını. her gece aynı vedanın uğultusuyla uyuyorum. akrepler adımlarımın ağırlığını çiziyor toprak yollara... (d)üşüyorum! Bir kez daha , yani ilk kez yani son kez... gülümser misin? ey çocukluğumun çamur evinde sakladığım güneş damlası! Olduğum yerden simsiyah kuşlar kalkıyor. yine ellerimi cezbeden bir düşüş... üst düzey inceliğinle rüya(m) kırılıyor. harfleri toplamakta zorlanıyorum. kuyunun derinliğiyle yıkıyorum gözlerindeki derin manayı. sözler dağınık bir gök sunuyor aklımın fırtına koparan sessizliğine. bütün evler aynı vedaya hazırlanıyor bu gece. kimsenin olmadığı o yerzisliğin uğultusu... hızla irtifa kaybediyor ellerim! Bir camcı hassasiyetiyle dokunduğum oyuklu taş... derman kokan ısırgan otu çorbası... saçlarıyla geceyi tutuşturan siyah, korkusuz ve buğulu boşluklar... zehir zemberek sevinçler!.. Uzun ve uzak ve zor olsa da... öncesi, sonrası olmasa da... bir kez daha, yani ilk kez yani son kez... GÜLÜMSER MİSİN? SELAMİ AY
