MIZIKACI ÇOCUK - Attila İlhan

'Ünlü Şairlerden Şiirler' forumunda zipper tarafından 27 Nis 2014 tarihinde açılan konu

  1. zipper

    zipper quae nocent docent

    [​IMG]



    Boynuna o yeşil fuları sarma çocuk,
    Gece trenlerine binme kaybolursun,
    Sokaklarda mızıka çalma çocuk, vurulursun.


    Korkusu kalmış içimizde terk edilmiş çocukların,
    Yitik yüzlü fotoğraflar duruyor siyah-beyaz.
    Kırık bir vazo masanın ortasında,
    Yıkık dökük odada,
    Susuz ve çiçeksiz..


    Tasını tarağını toplayıp gidiyor gökyüzü tepemizden,
    Korkusunu bırakıyor içimize,
    Karanlığını.
    Yalnızlık gibi bir şey düşüveriyor yüreğimizden,
    Korkusu kalıyor içimizde,
    Susuzluğu..

    Ne vakit kalırsa insan korkusuyla bir başına
    Ve yalnızlığı çığ gibi büyüyorsa,
    Sabahları erken kalkmalı daima,
    Traş olmalı,
    Saçını sakalını taramalı
    Ve en güzel giysilerle çıkmalı sokağa

    Ki gün doğmuyorsa bir daha
    Ve inancın kefesi bundan yanaysa
    Ve artık ölümse korkunun soğuk adı,
    Düşüvermişse yüreğimize,
    Yapacak bir şey kalmamıştır,
    Mutluluk adına...


    Attila İlhan
    ( 1925 - 2005 )










     

Bu Sayfayı Paylaş