Sen bu yazıyı okuduğunda Ben fazla uzağa gitmiş olmayacağım. En fazla; dokunabilmek için dudaklarına, yalnızken söylediğin o şarkıda, sessiz bir harf olarak kalacağım. Anla. Benim ela bir denizden ve bütün alfabeyi anlamsız kılan isminden başka sığınacak bir yerim yok. Yanmaya ellerimden başlıyorum. Sana dokunamadığım yerlerimden. Yanımda olsan, özledim seni diyebilecek kadar bakabilmeyi öğretmiştim gözlerime. Hani insan çok özleyince, bir sol anahtarı kadar yalnız ve anlamsız kalıyor ya, sanki bu koskoca evrende, bu kadar gürültüye rağmen üstelik, yalnız.. Oysa ben, ömrümün geri kalanında duyup duyabileceğim tek ses, senin sesin olsun istiyorum. Ben seni görebildiğim zamanlarda içime çektiğim o derin nefeste boğulmak istiyorum. . Yanmaya ellerimden başlıyorum. Nereye koysam oraya yakışmayacaklar çünkü. Nereye saklasam, sanki emanetmiş gibi duracak. Biliyor musun seni ellerim olmadan da sevebilirim ben. Evet yapabilirim bunu... Ama dokunabilseydim, biliyorum buzlarım çözülecek, biliyorum bir daha bırakmaya cesaret edemeyecek kadar korkak kalacağım. Ama olsun böyle iyi. Aferin ellerime.. Aferin ellerime ki bunca zaman yazdıklarım anlaşılmaz olsun diye için çırpınıp durdular. Şimdiyse beni sana anlatabilmek için çırpınıyorlar. Tam bir yıl olmuş seni mucizem olarak kabul edeli. Şimdi asıl mesele seni de buna inandırabilmekte. Çünkü ihtimaller üzerine kurulu yaşantımın en güzel mucizesisin sen benim. Sakın vazgeçme. . .
