Bilirsiniz bu özlemi sevdiğini özlemekten daha çok can yakar ’seni seviyorum’ demeyi özlemek… Aklınıza geldikçe bu sözcükler dilinizin ucuna takılır ve sonu huzursuz bir sessizliktir… Bu sessizlikler eksik bir sevgiyle birikir içinizde. Tüketilmiş bir sevda vardır ellerinizde. Birisi veya birileri tüketmiştir sevdanızı. Ve siz hep aynı soruları soruyorsunuzdur kendinize ’sevdalar tükenir mi?’ ‘aşk eksilir mi?’ Bilmezsiniz eksilen aşk değildir sizsinizdir gidenin ardından. Sevdiğinizi söyleyemedikçe eksilirsiniz. Sevdiğinizin yokluğuna seni seviyorum diyememenin acısına uyanırsınız her gün… Giden gitmiştir ama hesabı verilmemiştir sevdanın. Birileri sevdanızı tüketmiştir sevdanızda sizi… Sanki sevdiğinize bir kez daha seni seviyorum diyebilseniz geri dönecektir ‘bak sevdan ellerimde onu hiç bırakmadım’ diyecektir sevdiğiniz… yalnızlığınızın avuntusudur bu… Ama bir kez daha ’seni seviyorum’ diyemezsiniz. Sevdanız artık sessizliğinizdir. Sessizliğinizde eksilirsiniz ve sorularınıza bir yenisi eklenir; ’sevda eksiltir mi insanları? Gidenin bir gün geri dönmesinden tekrar size ’seni seviyorum’ demesinden korkarsınız. Öyle çok acımıştır ki içiniz sessizliğiniz üzerinize öyle sinmiştir ki sevdiğinizin dönmesini isteseniz de korkarsınız. Çünkü siz artık siz değilsinizdir. İçinde ’seni seviyorum’lar biriktirmiş bedenindeki dokunuşları göz yaşlarıyla yıkamaya çalışmış yaraları kanamasın diye birilerine sarılamayan birisinizdir artık… Basit iki sözcüktür ’seni seviyorum’ Ama bu sözcükleri söyleyemedikçe kendinizden uzaklaşmışınızdır… Sevdaların tükeneceğini aşkların eksileceğini kabullenmişsinizdir… Sözcükler anlamını yitirdiğindeyaşamında anlamını yitirdiğini sonradan fark edersiniz ve sevdiğinizin giderken hayatınıza anlam katan tüm sözcükleri de götürdüğünü ’seni seviyorum’ demeyi özlemeye başladığınızda anlarsınız…. VE GİDERKEN ARDINDAN SADECE BAKARSINIZ…:gül:
