Sen çalıştığın rahat ofisi beğenmezsin, 'ay bu koltuk rahat değil 'diye şikayet edersin, Evinde önüne konulan 5 çeşit yemeğe burun büker beğenmezsin, TVdeki'lere bakıp eşinle/sevdiğinle kıyaslar eşini de beğenmezsin... Eşşek yüküyle maaş alıp sonra da ay para yetmiyor diye şikayet edersin... Kısacası hayatın hep bir tatminsizlik, hep şikayet, hep eleştiri, hep nankörlük, hep sevgisizlik, hep mutsuzluk, hep depresyon içinde geçer... Şükretmeyi bilmezsin... Günün büyük bölümünü onlarca metre derinlerde toprağın altında güneşi görmeden geçiren, Yemek dediği 2 kabı karanlığın dibinde şükürle yiyen, bir çoğu asgari ücretle çalışıp haline şükreden madenciyi sen nereden bileceksin... Ben nereden bileceğim... 2 gün üzülür, 2-3 tane de resim paylaşırız, bir kaç da özlü söz bulduk mu tadından yenmez... Sonra?? sonrası belli, yine Mevlana'dan özlü sözler paylaşır, gittiğimiz cafe'nin yemeklerinin resmini atarız... Lüks yerlerde check in'lerimiz olur... Haftaya da "Soma" kelimesi bulmacalarda çıkan sağdan sola 4 harfli Manisa'nın ilçesi olarak kalır... Madencinin ise o kadar hatırlayanı bile olmaz...
