Unutma ki aşk yürekte “umut” kadar olandı...

Yalnız değilim
Gözlerim dalıp gider ufuklara.
Bir ırgat türküsünde kanar dilim.
Dağlara kement atmak kadar uçarıdır bakışlarım.
Üşür gece gelincikleri
Koynumda verem anı terimin.
Sebebi sen değil misin? parçalanan ciğerimin.
Şafaklar balık sırtı kadar yalın.
Nam salmışım yüreğinde tüm dağlara
Umudun eşkıyası olmuşum
Yıldızsız bir gecede avutulmuşum.
Susmuşum pusatsız dilime vurup prangaları.
Kurşun olmuş bilindik tüm ezgiler
Her nota atom bombası kadar harap etmiş gövdemi.
Santim santim yok oluşum
Santim santim....



Yalnız değilim
Dişlerimde artığı gecenin.
Parmak izlerimde hecesi geçmişin.
Bir cigara dudağımda yanıp sönen
Bir hasretin yani vuran göğsüme ansızın.
İşim gücüm yok
Kafamı vurmaktan gayrı duvarlara.
Ve resmini kanımla çizmekten gayrı boşluğa.
Bir deli kısrağım yelemde saklanır rüzgar
Toynaklarımda uyanmamış bir bahar.
Eğer vurdurmam sırtıma
Olmasa senin sevdan.
Şimdi bir ceylan bakışında ağlar gözlerim.
Titrer vicdanıma yenilip de bedenim.
Oysa tüm kinimi süzmüştüm içerime.
Yalan değil
Ölmüştüm yüz milyon kere.
Yitirilmemiş bir tebessüm sun bana
Mazeretim kalmasın
Oysa umut değil mi?
Sana kavuşmanın çıkmaz sokak adresi.




Yalnız değilim
Okyanuslar kuşandım bir masal akşamında.
Cebimde ıslanan kibrit çöpleri.
ellerimde kayan çakıl taşları.
Işığı söndü alacada ateş böceklerinin.
Deniz fenerleri yetim kaldı fırtınada.
Yakamozlar çaresiz bu gece.
Sende yoksunsende yoksun işte.
Kimdi gözlerimin rıhtımına demirleyen
Kimdi damalarımda dirhem dirhem ilerleyen.
Kimdi başıma dolanan gece seherlerinde yalın ayak

Asi poyrazlara uzanan kimdi

Kimdi batıp çıkan avuçlarıma sırtında ipek şalla
Kimdi türküler yakan hayale yalçın korkularla.
Kimdi aşkı hediye eden Azrail’e

Söylesene kimdiboyun büken geçmişe.


Yalnız değilim
Anılar kol gezer eksenimde
Atmosferimde denizle öpüşen gökkuşakları.
Yedi renk yedi can pazarı.
Sıkıştırıp avuçlarımda son akşamları
Omuzlarımda salınan göçmen kuşlara inat yürüyorum.
Kaldırımlar senden habersiz
Cesedini dişliyorum yokluğunun.
Salya sümük bir çocuk ağlıyor ruhumda.
Neonları ben kurşunlamadım
Üzen ben değildim kuruyan kavakları.
Yalan değil;
Dokunamadım geçen yıllara
Dur diyemedim uzak bir menzil esaretimde.
Başımı kaldıramadım o son cesaretimde.
Ne olur bakma öyle bana.
Bakma! Gözlerini ıslayıp ıslayıp.
Ne olurdu sanki;
Giderken son kez “Aşkım”deseydin.
Deseydin o nazlı başını omzuma yaslayıp.
Bir buhrandı sanki gidişin.
Bir yangındı yanıp duran işte.
Kimdi kamburuma o tarifsiz yükleri yükleyen
Kimdi etimi kör makasla alelade biçen.

Söylesene; kimdi ruhuma hüznün resmini çizen.



Yalnız değildim.
Bir sen vardın iştebir sen yoktun.
Öksürüklere bulaşmış bir zamandı.
Bataklıktı yalandı.
Unutma ki aşk yürekte “umut” kadar olandı.
​