Üç yıl önce bugün babamı kaybettim. İkinci kez. Onu ilk kaybettiğimde on yaşında bir çocuktum, ikinci kaybettiğimde on yedi yaşında bir genç. Babamı ilk bulduğumda on bir yaşındaydım, ikinci kez bulduğumda kaç yaşında olacağımı bilmiyorum. Babam hasta ve kayboluyor. Annem bunu evliliğinin ilk yıllarında fark etmiş olsaydı her şey farklı olabilirdi. En azından babamdan ayrılırdı ve ben doğmamış olurdum ve o bu kadar acı çekmezdi. Anneler ne çok ağlıyor, siz de fark etmişsinizdir. Annemin ne çok ağladığını, kendi anneniz üzerinden kurduğunuz bir denklemle tahmin edebilirsiniz. Annem babamın hasta olduğunu babamın kendi kendine yaptığı sohbetler çoğalınca fark etmişti, ve o yıllarda yatağını babamın üç hayali metresiyle paylaşmak zorundaydı. Emin olun kocanızın üç hayali metresiyle aynı yatağı paylaşmamışsanız, henüz aldatılmış sayılmazsınız. Babamın kendi kendine konuşmaları çoğalınca, annem çareyi onu doktor doktor gezdirmekte bulmuştu ve o yıllarda mahallemizde bluetooth kulaklığa sahip tek adam babamdı. Annem kocasının hayali üç metresiyle aynı yatakta yatan bir kadına göre fazla hoşgörülüydü ve babam artık kendi kendine konuştuğunda kimse ona deli muamelesi yapmıyordu. Tanrım, yirmi birinci yüzyılda şizofren olmak ne kadar da zordu. Bugün babamı kaybedeli üç yıl oluyor. Sabah annemle tüm otobüs duraklarını dolaştık, ve tüm elektrik direklerini, ve tüm büfeleri. Bugün tüm duraklar babam, ve tüm elektrik direkleri, ve tüm büfeler. Kayıp: Görenlerin insaniyet namına aşağıdaki numaraları aramaları rica olunur. Bu annemle benim babamın kayboluşunun üçüncü yılında kendimize verdiğimiz hediye. Her telefon çaldığında heyecanlanacağımız bayramımız kutlu olsun anne.
