... Sonbahar... Tüm şehri boyamaya başladı yine kendi renklerine. Birkaç güne yapraklar kendilerini bırakacaklar tutundukları dallardan. Rüzgarlar fısıldamaya başlayacak şarkılarını peşimizden. Yalnızca duymak isteyenler duyacak sesini... Yalnızca görmek isteyenler görecek... Sıyrılabilip karmaşık ve meşgul hayatlarından, yaşıyor olduklarını hatırlayabilenler yalnızca... Ve hayat yeni ve taze günlerini sererken ayaklarımıza, biz hep eskiyi özleyeceğiz. Eski mektup kokuları ve eskimiş resimleri, söylediğimizde mum ışığı gibi içimize titreşimlerini yayan isimleri... Hep özleyeceğiz "Onlar"ı. "Yolcular" "giderken" bıraktıkları... bize kalanlar. ... Sonbahar... Daha güzel bir mevsim yok hatırlamak için... Daha güzel bir mevsim yok ıslanmak için... ... Bir kaç güne şehir soğuyacak. O zaman daha değerli olacak sıcak bir kalp. Yalnızlar hatıralarına, sevgililer birbirlerine sarılacak ısınmak için. ... Biz şarkı söyleyeceğiz. ... Sonbahar... Düşen eller, titreyen sular, keskin kirpikler ve kalplerde açan çiçeklere dair bir şarkı... Sonbahar... Sebebi... Hatırlamanın... Özlemenin... "hala" ... Başla.. Üşüt yine... korkmuyorum! Sar karanlığına beni! Al en derinine... Başla.. Vur yalnızlığınla beni yerden yere.. Başla.. Yıka yağmurlarında beni ıslat yine.. Ağlat... Kaybet kaldırımlarında beni yürüt yine.. ... "hala" ' Cem Adrian '
