Bugun Hangi Şiir Sizi Anlatıyor ?

"Herkesin başkasını konuştuğu
bu aynalar pazarında,
seni kimselere söylemeden öleceğim..."

Şükrü Erbaş

 

"gülüşünü seversin...
sesini seversin,
sohbetini seversin...
sevmek için illâ ki
yüzünü görmek şart değil,
yüreğinde duruşunu seversin.....!..."

 

“İğde kokusuna tutunmuş gidiyorum.
Ekim'e yakın, Eylül'ün bilmem kaçı.”

Mustafa Kutlu

 

Kaldır başını ve dimdik dur. Bu senin değil, ülkemin ayıbı.
Hırpalanmış yerlerinden öperim çocuk

 

''Sen yoksun..
Boşuna yağıyor yağmur
Birlikte ıslanmayacağız ki...

Seviyorum seni boşuna..
Yaşamı bölüşemeyeceğiz ki ... ''

 

İçimde zaptedilmez bir kırma isteği
dizginlerini koparan bir at sanki bu
soluk soluğa kalıyorum her sonbahar
bir yolculuk düşüyor aklıma, gidiyorum
bütün gençliğim böylece geçip gitti işte

ama hâlâ bir şeyler var vazgeçemediğim

 

Bekleme diyorlar!
Bakar mısın, seni beklememeliymişim!
Gelmeyecekmişsin çünkü. Boş laf!
Sen beni ebediyen terk edebilir misin?
İçinde kocaman bir boşluk olmaz mı o zaman?

 

Gidiyorsun...
Umarım aldığın karar seni pişman etmez kendine. Umarım doğruya dosdoğru gidersin. Yanıldığını anladığın an geri dön. Seni buralarda bekliyor olacağım. Sadece çok gecikme. Belki yine buralarda olurum ama buralar eskisi kadar burası olur mu bilemem.

 

''ben şairim,
beş vakit kalbini öperim
sen dudak izime hayran olursun...''

 

''Aynaya baktığında göremediğindir aslında seni acıtan...
Yürek acısıdır, karın ağrısıdır,
ev özlemidir,ana hasretidir, baba kucağıdır,
sarılmaktır ya da en basitinden....''

 

''Pazartesi gözlerindir,
salı ellerin,
çarşamba saçların,
perşembe yanakların,
Pazardır adı kucağında yatmanın....
Ocak kalbindir,
şubat kirpiklerin,
mart omuzlarındır,
nisan parmakların,
Aralıktır adı, beni öpen dudaklarının...
Velhasıl sevgilim,
günüm sensin ayım sen,
Takvim yaprakları gibiyiz senle ben.
Sensiz nasıl yaşayamam
Bir bilsen... bir bilsen...''

 

İşim gücüm budur benim
Gökyüzünü boyarım her sabah
Hepiniz uykudayken
Uyanır bakarsınız ki mavi

 

Çoklarından düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kalabalık duraklarda
Ya yurdun uzak bir yerinde
Kahve, otel köşesinde
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor
Sigaralar, kâğıtlar
Arasından kayıyor usulca
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya da yalnız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.

Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlara takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.

Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.

 

Belli değil nasıl yaşadığımız
Boşuna dönüyor yel değirmeni
Düşünceler yorgun, hayaller yalnız
Bu mevsim, bu mevsim ağlatır beni
Mum aleviyle söndü varlığımız
Şu hava bambaşka, şu koku yeni
Bu mevsim, bu mevsim ağlatır beni…

 

Gitmeseydin;
sana şiir okurdum,
sen gülerdin,
ben şiir olurdum.

 

Yani yaşıyor olmak
Yaşamakla bağdaşamaz bazen...

 

Ne olur sabaha karşı rıhtımda,
Seslendiğini duysam Pia’nın:
Sırtında yoksul bir yağmurluk,
Çocuk gözleri büyük büyük;
Üşümüş, ürpermiş, soluk.
Ellerini tutabilsem Pia’nın,
Ölsem; eksiksiz ölürdüm.

 

eylülsem, istemeden kırılıyorsam bazen
dağınık, renksiz bir mozayik gibiysem
üstelik yalnızsam bir de -telefonda kuş sesleri-
aynalardan duvarlara bir üzünç akıntısı
bu dünyada çekingen olmak çok iyi bir şeydir baylar.

E. Cansever

 

Seni düşlerime aldım,
Uykusuz kaldım.
Seni uykularıma aldım,
Düşsüz kaldım.
Başıma aldım, sensiz;
Gönlüme aldım, başsız,
Sensiz, yollarda pulsuz,
Pullarda mektupsuz kaldım.
Sana adlar aradım..
Ardında adsız kaldım....


Özdemir Asaf

 

Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
Toprağı rüzgârı denizi göğü
O her zaman bir insanla anlamlı
Tükenmez bir hazine gibi kendini sunan doğayı
Unuttunuz, gömülüp günlük çıkarların
Ve ucuz korkuların kör kuyularına
Daraldıkça daraldı dünyaya açılan pencereniz.