Ürkekliğinden uçmuyor bu şehrin kuşları Yuva yaptığı tentelerden, Bazen yeni yolculuklara çıkmak gerek, Kimi zaman geç kalınmışlığıyla, Kimi zaman erkenden... Vazgeçebilmek gerek, Kahrını çektiğin dünya dertlerinden Ve sonra yük olmak gerek dünyanın omzuna, Onca omuzu üzerinden silkelerken... Üşüdüğünden titremiyor bu şehrin yaprakları Hazan zamanı... Ara sıra sabit hayatlardan uzaklaşıp, Hayatın içine melodi katmak, Durduğun yerden bile olsa dansetmek gerek... Olumsuzluğun en tepesindeyken, Bir kahve falının Boşa çıkmayacağına inandığın vaadleri, Şekillenen ümitleri ile, Yeniden ve yeniden Her defasında sıkı sıkı hayata tutunmak, Hayatın telvesini dibinde bırakıp, Köpüğüyle vakit geçirmek gerek... Dip not :Hayat tıpkı kavrulmuş kahve çekirdekleri gibidir, Ağır ateşte pişirmeden tadını alamazsınız...
