İstanbul'da doğan Kemalettin Tuğcu, sakat doğduğu için dedesinin Çengelköy'deki köşkünde, toplumdan uzak hazin ve yalnız bir çocukluk dönemi geçirdi. Hiç bir okula gitmediği ve babasının kitaplığında okuduğu çeşitli kitaplar ile kendi kendini yetiştirdi. 13 yaşlarında iken şiirler ve öyküler yazmaya başladı. 1928 yılında Türkiye Yayınevi'ne girerek redaksiyonel çalışmalarda bulundu. 1936 yılında da kuruluşun başına geçerek profesyonel bir şekilde öykülerini yayınlatmaya karar verdi. Kendine branş olarak çocuk edebiyatını seçti. Bütün öykülerinde fakirliği, sefaleti, kendi imkanları ile ayakta durmayı ve başarıyı işledi. 80 sayfayı geçmeyen öyküleri uzun dönem gençliğin elinden düşmeyen kitaplar oldu. Tuğcu'nun Baba Evi gibi bazı eserleri de senaryolaştırılarak televizyon filmlerine konu oldu. Kemalettin Tugcu'nun babasının iki kez yaralanmış ve emekliye ayrılmış binbaşı olduğu ve annesinin ise çok güzel keman çalan bir ev hanımı olduğu şeklinde bilgiler vardır. Ödülleri 1995 TÜYAP Özel Ödülü Eserleri Büyük Larousse Sözlük Ve Ansiklopedisi'nin (Gelişim Yayınları, 1986) yılı baskısına göre yazarın 300 adetten çok yayınlanmış kitabı vardır. Üvey Baba Saadet Borcu Sokak Köpeği Küçük Serseri Doğduğum Ev Kardeşim Tomris Komşularımız Korkunç Yıllar Küçük Adamlar Eskici Baba Taşyürek Uçurum Yetim Malı Altın Bilezik Ana Hakkı Benden Sonrakiler Benim Babam Ceylanlı Bahçe Çifte Kumrularla Çingene Kızı Çocuk Hırsızları Çocuklar Adası Annelerin Çilesi Deniz Kızı Eski Bir Masal Gece Kuşları Gülçin Abla Güzel Bir Gün Oyuncakçı Dede İçler Acısı Kız arkadaşım Kimsesiz Adam Kolsuz Bebek Küçük Gazeteci Mercan Kolye Mine'nin Arkadaşı Ninelerin Ninesi Sakat Çocuk Son Çocuk Şehir Çocuğu Uğurlu Çocuk Yer Altında Bir Şehir Yuvadan Uzak Koruköy'ün Yetimi Dağdaki Yabancı Annemin Hikayesi Yılanlı Bağ Kuklacı Siyahlı Kadınlarla Filmleri 2004 Canım Annem 2000 Üvey Baba 2000 Hırsızın Oğlu 1999 Küçük Besleme 1998 İki Arkadaş 1998 Mercan Kolye 1964 Yüz Karası 1960 Ayşecik [1]
