Kitaplardan Alıntı Cümleler ..

Aklı alınmış bir beyin sahibine sadece hayal veren bir organdır.

Hakan Günday | Malafa

 

...yanımda yürüyordun Milena. Düşünsene, yanımda yürümüştün...


Milena'ya mektuplar | Franz Kafka

 

"...Efkarlı olduğu halde mutsuzluğunu gizleyebilecek, yakınlarının neşesini yok etmeden kederini kendi başına üstlenebilecek kadar kişilik sahibi olan bir tek insan gösterin bana! Bu efkar, daha çok, kendi kişiliksizliğimizle ilgili içsel bir kaygı, kıskançlıkla iç içe, aptalca bir kendini beğenmişliğin kışkırttığı bir değersizlik duygusu değil midir? Mutlu edemediğimiz insanların mutlu olduklarını görüyoruz ve buna dayanamıyoruz..."

Goethe | Genç Werther'in Acıları

 

Benim adım Kinyas. İsmimi kendime ben verdim. Bitmeyen bir öfke ve mutsuzluğun ifadesi. Bütün insanlara kızgınım , yaşadıkları için. Hayattan midem bulanıyor... ateşle oynarım. Yeterince benzin ve karşımda oturan adamın ceketinin iç cebindeki çakmakla dünyayı yakabilirim.

Benim adım Neron. Geceleri çaldığım arabalarla gezerim. Tokyo'da doğdum. İki zenciye üç gram kokain karşılığında bileklerimi kestirdim. Sabah uyandığımda okyanus beni yıkadı.

Benim adım Steve Mcqueen. Bütün bildiklerimi kusarak hayatta kalıyorum. David Bowie'yi rüyamda gördüm. sabah bir gözüm yoktu.

Benim adım Kaygusuz Abdal. Tanrıdan vazgeçtim, ölmekten vazgeçtim. Çünkü ölürsem ve yukarda beni ödül ve ceza sisteminin bekçileri bekliyorsa çok büyük kavgalar etmem gerekecekti. Ölmek istemiyorum çünkü tanrıyı da öldürürüm diye korkuyorum. Ve böyle bir vefata benden başka kimse dayanamaz. Hayatımı diktiler. Oysa ben yırtmak için çok uğraşmıştım.

Benim adım Deacn Moriarty. 140'ı geçince direksiyonun üstüne yattım. Beş bin film seyrettim. Her şeyin farkına vardım. Farkına varılacak bir şey kalmayınca sıradaki hayat gelsin dedim. Ne gelen var ne de giden sadece kinyas ve ben... kendimi tanıyamadım. Zamanım olmadı. Binlerce dilim pizza yedim. Pepperonili ve siyah zeytinli.

Benim adım Houdini, ayak basmadığım yer kalmadı. Kalan varsa onları da amuda kalkar geçerim! Şiir yazdım. Tam üç tane , birini rendeleyip makarna sosuma kattım, diğerini yakıp küllerini kum saatine koydum. Zaman kazandım böylece. Sonuncusunu ise şimdi yazdım. işte geliyor:

sözlerimin sonunu duymadığın zaman.
cümlelerimin sonunu duymadığın zaman.
değiştiriyorum son kelimelerimi.
değiştiriyorum sonumu.



Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

Yıllar önce, okuduğum kitaplardaki, seyrettiğim filmlerdeki yalnız insanlara özenirdim hep. Yalnızlara. Konuşacak kimsesi olmayanlara. Sonra hayat beni buralara getirdi. Tabi ayaklarımın azımsanamayacak yardımıyla. Ve artık o roman karakterlerinden biri oldum. O kitaplardaki yalnızlığı çok gösterişli bulurdum. Aynı zamanda da korkutucu. Kendime 'bu kadar yalnız kalınabilir mi?' diye sorardım. 'sosyal hayvan insan, dayanabilir mi kimsesizliğe?' ama artık biliyorum yalnızlığın korkulacak bir yanı olmadığını... Tabii bunu ruh sağlığı yerinde ve içlerinde tek bir kişilik taşıyanlar için söylemiyorum. Sözüm benim gibi içinde binlerce ruh taşıyanlara, uzakdoğu efsanelerindeki canavarlar gibi yedi kafalı tek bedenli insanlara. Ben hep kalabalık oldum. Şehrin uzağındaki bir semte giden, günün tek otobüsü kadar kalabalık. Tıkış tıkış! Herkesin üst üste olduğu bir otobüs kadar. Dolayısıyla iyi geldi bana yalnızlık. Kendime yeterince zarar veriyordum. Ve bir de dünyanın vereceği zararları ortadan kaldırmanın imkanı olmadığına göre, yoklarmış gibi davranarak yalnızlığı seçmek en doğrusuydu...

Yalnızlık kurşun geçirmez. Dostluk, aşk, aile geçirmez. Hiçbir şey geçirmez. Dışarıdan sokmadığı gibi içeriden de çıkartmaz. Cerahat yapar. Antibiyotiğini de kendinde besler. yeter ki nerede olduğu bulunsun... Ruhun nerede olduğunu düşünürüm bazen. Vücudumun neresinde? sonra karar veririm. Ruhum, bedenimin bittiği yere kadar.

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

İçi ne kadar doldurulursa doldurulsun, yine de hafiftir hayat. Çünkü altı deliktir. Delikse ölümdür! Bütün kazançlar bu delikten kayıp gider.

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

Ben sadece fazlasıyla ciddiye almıştım, küçükken babamın bana birini üzdüğümde söylediği o sözü. " Kendini karşındakinin yerine koy" ve ilk başlarda bunu o kadar çok yapmıştım ki, bir gün dönüş yolunu yani kendimi bulamadım.

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

Sen, cehennemin üzerinde kurulduğu arsanın hissedarı olacak kadar kötüsün.
Şeytan bu yüzden göz yumuyor yaptıklarına ve seni hayatta tutmaya çalışıyor, bütün oynadığın ölüm oyunlarına rağmen... Ölüp de onun yerine göz koymaman için.

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

Bana bir çay pişir. Bırakalım her şey kendi kendine düzene girsin. Bir şey kaybetmek korkusuyla yaşamayalım. Ne olacak endişesine kapılmayalım. Bırakalım zaman her şeyi halletsin. Bu söz bize korkunç gelmesin. Aynı ırmağa bir kere daha girelim. Acele etme, çay kendi kendine demlenir. ''Sen gideli neler oldu bak'' diyerek her şeyi bir çırpıda anlatmayalım: bu sağlık bozucu davranıştan kaçınalım. Hemen birbirimizi eksiltmeyelim. ''dur ıslanmışsın, sana kuru bir şeyler vereyim'' deme. Nasıl olsa kururum. Günlük yaşantıların küçük koşuşmaları içinde bunalmayalım, nefes nefese kalmayalım. İnsan kendini kaybediyor sonra.

Oğuz Atay | Tehlikeli Oyunlar

 

seaboy ne güzel şeyler paylaşıyorsun teşekkür ederim arkadaşım.kitaplardaki vurucu cümleleri iyi ayıklıyorsunevet yazara katılıyorum dostluklarda, sevgili olmakta eş olmakta
aynı çay gibi zamanla (demleniyor .mecazi anlamda ) demli güzel bir çay gibi insanı dinlendiriyor mutlu ediyor.iki kişi arasındaki paylaşımı, iletişimi güzelleştiriyor nede güzel ifade etmiş,ayrıca aşırı ilgininde ilgisizlik kadar itici olduğunu ifade etmiş

 

Teşekkür ederim. Kitaplarda okurken sevdiğim cümleleri, paragrafları kayıt ediyorum pcye. Ara ara girip paylaşıyorum. Şuan tek takipçim sensin sanırım.

 

Terkettiklerimi dikiz aynalarında aramak artık acıtmıyordu beni... Ama birden farkettim ki ne ben, ne de başka birisi hiçbir yere ait değildi. Aidiyet bir kandırmacaydı küçük çocuklara anlatılan. Hiçbir yerde hiç kimse beklemiyordu beni. Nasıl bu hale geldim ? Nasıl bu kadar insanlıktan çıkabildim ? Seyrettiğim filmlerdeki kahramanların gerçek olabileceklerine nasıl inandım ?

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

emek veriyorsun güzel olanı paylaşıyorsun.tekrar teşekkürler sağol bu aralar pek kitap okuyamıyorum.çalışrken gözler çok yoruluyor:gül:

 

''Önce kelime vardı.'' diye başlıyor Yohanna'ya göre incil. Kelimeden önce de yalnızlık vardı. Ve kelimeden sonra da var olmaya devam etti yalnızlık... Kelimenin bittiği yerde başladı; Kelime söylenemeden önce başladı. Kelimeler, yalnızlığı unutturdu ve yalnızlık, kelimeyle birlikte yaşadı insanın içinde. Kelimeler, yalnızlığı anlattı ve yalnızlığın içinde eriyip kayboldu. Yalnız kelimeler acıyı dindirdi ve kelimeler insanın aklına geldikçe, yalnızlık büyüdü, dayanılmaz oldu.

Oğuz Atay | Tutunamayanlar

 

Duyar gibi oluyorum; duymak istemiyorum. Bir fırsat daha kaçırdık. Sevgi, kendisini ve olanları hiç anlamayacak. Ben bir şeyler yapabilseydim... Boşu boşuna denecek, boşu boşuna. İşte buna dayanamıyorum.

Oğuz Atay | Tehlikeli Oyunlar

 

tek değil :saygilar:

 

Sağol canım :$ Bir süredir yoktum.

 

Beni yüz üstü gömün çünkü yeterince gördüm.

Hakan Günday | Kinyas ve Kayra

 

"Hayatımın, başı ve sonu belliydi; hiç olmazsa ortasını kaçırmamalıydım."

Oğuz Atay / Tutunamayanlar

 

-''İnsanları tanımıyorsun Hikmet Oğlum.''
Hikmet, uzandığı yerde, gözleri kapalı, albayın sözünü kesti: '' Daha önce hiç karşılaşmadım da bu ülkede, ondan albayım. siz bana gösterseniz...''


Oğuz Atay | Tehlikeli Oyunlar